Μιλώντας για ηθική και ηθικούς ανθρώπους

του Νίκου Σπυρόπουλου

Μιλώντας για ηθική…και ηθικούς ανθρώπους 

Ηθική, μία λέξη, πολλές έννοιες- ερμηνείες ; 

Ας φωνάξουμε τον πιο «αρμόδιο» για την ερμηνεία της λέξης, τον κ. Μπαμπινιώτη. 

Ηθική: Επιστήμη που μελετά τους κανόνες συμπεριφοράς των ανθρώπων στη ζωή και τη δράση. 

Ηθικός: O σχετικός με το ήθος ή τα ήθη, ο σχετικός με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, ο σύμφωνος με τους κανόνες του σωστού, του επιβεβλημένου κατά τη γενική παραδοχή, τίμιος, ενάρετος, χρηστός. 

«Πολλοί», φέτος στις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, ήρθαν να μιλήσουν, για το πώς ο σύλλογος φοιτητών του κάθε τμήματος θα τιμήσει την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Αυτοί οι «πολλοί» πέρυσι έλλειπαν ακόμα και από την πορεία του συλλόγου τους για το Πολυτεχνείο, έλλειπαν και από την κατάθεση λουλουδιών στο άγαλμα του Μιχάλη Μυρογιάννη (αμφιβάλλω αν γνωρίζουν το ποιος ήταν και τη δράση του, αλλά ακόμα και ποιος τον δολοφόνησε και ότι αυτός (ο δολοφόνος του, ο Ντερτιλής) είναι ακόμα στη φυλακή). Έλλειπαν πέρυσι και δεν τους ενδιέφερε η πορεία και η τιμή στους εξεγερμένους φοιτητές, είπαν βαριές κουβέντες για τους αγωνιστές- φοιτητές, στη συνέχεια παρατήρησαν (και ειδικότερα την 13η Απριλίου- Ημέρα διεξαγωγής Φοιτητικών Εκλογών) ότι τους στοίχησε σε «ψήφους» αυτοί η στάση τους και η συμπεριφορά τους και είπαν φέτος να γίνουν πιο ΛΑΪΤ… Προσπάθησαν λοιπόν φέτος, αυτοί «οι πολλοί» να κερδίσουν εντυπώσεις και να μιλήσουν για το Πολυτεχνείο, κάνοντας ένα μεγάλο λάθος, ήρθαν να μας πουν ότι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων, συμμετείχαν και συμπαραστέκονταν στους φοιτητές, μας είπαν ακόμα ότι το Πολυτεχνείο ΔΕΝ είναι μία ταξική διαμαρτυρία. Έκαναν για άλλη μία φορά ΛΑΘΟΣ… 

Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ΛΑΪΚΗ. 
Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ΤΑΞΙΚΗ. 

Χρησιμοποίησαν ένα κείμενο του Αλέκου Παναγούλη, ΚΟΙΝΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ο τίτλος του. Αμφιβάλλω αν ξέρουν ποιος ήταν ο Παναγούλης και ποια ήταν η δράση του, αμφιβάλλω αν γνωρίζουν ότι ο Παναγούλης προσπάθησε να δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο το 1968, αλλά απέτυχε και τον όταν τον πιάσανε τον βασανίσανε. 
Το πρωινό της 13ης Αυγούστου 1968, ο Αλέκος Παναγούλης, επικεφαλής τότε της οργάνωσης "Ελληνική Αντίσταση" στην οποία συμμετείχε και ο αδελφός του Στάθης Παναγούλης, πραγματοποίησε την απόπειρα εκτέλεσης του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Στις 7.40 περίπου, το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο Παπαδόπουλος ερχόμενος από τον συνοικισμό Καλυβίων, μέσω της παραλιακής οδού Αθηνών-Σουνίου και κατευθυνόμενος προς το κέντρο της Αθήνας, προσπέρασε το σημείο που ο Παναγούλης είχε παγιδεύσει με εκρηκτικό μηχανισμό δικής του κατασκευής. Όταν το αυτοκίνητο είχε απομακρυνθεί κατά είκοσι μέτρα από το σημείο εκείνο, η βόμβα εξερράγη. Δύο ώρες αργότερα, η αστυνομία εντόπισε τον αγωνιστή που κρυβόταν πίσω από έναν βράχο. Το σημείο όπου συνελήφθει ο Παναγούλης απείχε περίπου 150 μέτρα από το σημείο όπου ανακαλύφθηκε η μπαταρία του εκρηκτικού μηχανισμού. Μετά την απόπειρα, είχε πέσει στην θάλασσα και είχε απομακρυνθεί κολυμπώντας. 
Ο Παναγούλης οδηγήθηκε στην ανακριτική αρχή και η δίκη του ορίστηκε για την 1η Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου. Επειδή όμως συνέπεσε με την κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου, διακόπηκε για να επαναληφθεί λίγες ημέρες αργότερα, από τις 4 ως τις 18 Νοεμβρίου. Έτσι, μέσα από μία "παραξενιά" της Ιστορίας, η επέτειος της δίκης του μεγάλου αντιστασιακού συμπίπτει πια με την ηρωική επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Όχι μόνον ολόκληρος ο ελληνικός λαός αλλά και η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθούσαν με αγωνία τις εξελίξεις. 
Ο Αλέκος Παναγούλης στάθηκε υπερήφανος απέναντι στο στρατοδικείο και καταδικάστηκε δις εις θάνατο. Μετά την καταδίκη, ολόκληρη η Ευρώπη διαμαρτύρεται και απαιτεί να μην εκτελεστεί η ποινή. Οι φόβοι κάποιων από τους μετριοπαθέστερους μεταξύ των χουντικών για το πολιτικό κόστος που θα είχε για την "κυβέρνηση" η θανάτωση του αντιστασιακού, είχαν ως αποτέλεσμα την συνεχή αναβολή της εκτέλεσης. Τον Ιούνιο του 1969, με την βοήθεια του φίλου του αγωνιστή Γεώργιου Μωράκη, ο Παναγούλης απέδρασε από το κρατητήριο του Μπογιατίου όπου τον είχαν φυλακίσει, δυστυχώς όμως συνελήφθει και πάλι λίγο αργότερα. Τα βασανιστήρια και οι ταπεινώσεις που υπέστη μέσα στην φυλακή ο υπερήφανος υπέρμαχος της Δημοκρατίας ήταν πολλά και σκληρά. Όμως εκείνος γνώριζε πως η ελευθερία της πατρίδας του άξιζε κάθε θυσία. Δεν υπάρχουν σίδερα, κελιά και δεσμωτήρια που να μπορούν να φυλακίσουν την αγάπη για την πατρίδα, την λαχτάρα για την ελευθερία και το πάθος για την δημοκρατία. 
Ο Παναγούλης πέθανε την Πρωτομαγιά του 1976, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Ο πρόωρος θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και όχι σε δολοφονία, όπως ισχυρίστηκαν αρκετοί. 
Όσοι γνώρισαν τον Αλέκο Παναγούλη, όσοι βρέθηκαν κοντά του στις δύσκολες εκείνες στιγμές της δικτατορίας, αλλά και όσοι, νεότεροι, τον αγάπησαν μέσα από τον μύθο του, θα θυμούνται πάντοτε την ιστορική του πια φράση: "Θέλω να νικήσω, αφού δεν μπορώ να νικηθώ". 
Στο δοκίμιο του ο Παναγούλης προσπαθεί να δείξει ότι η ΧΟΥΝΤΑ καταδυνάστευε ΟΛΟ τον ελληνικό λαό.
Αλυσίδες δένουν τα χέρια 
Χέρι δεξί κι αριστερό 
Οι αλυσίδες τα ’φέραν κοντά. 
( )… 

Αλλά που να το καταλάβουν αυτοί οι «πολλοί», αφού όπως διατυμπανίζουν ΙΣΤΟΡΙΑ μαθαίνεις στο στρατό…στο στρατό μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι, στο στρατό ο κ…λ…ς γίνεται… ΤΟΣΟΣ ( ). 
Έτσι μας είπαν, έτσι τους έμαθαν… να λένε, ΠΑΤΡΙΔΑ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ… και ΕΛΛΑΣ- ΕΛΛΗΝΩΝ- ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ φωνάζουν, ποιοι τους τα έμαθαν όμως… τους τα έμαθαν ΑΥΤΟΙ που καταδυνάστευσαν τον ελληνικό λαό, αυτοί που τον καταδυναστεύουν ακόμα… «εκείνοι» οι δεξιοί… οι αδίστακτοι βασανιστές… (ΕΛΛΑΣ- ΕΛΛΗΝΩΝ- ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ)! 

Τι να μας πουν αυτοί οι «πολλοί», για ηθική… αφού την έχουν μεταφράσει και ανάγει σε management… για να προσελκύουν ψηφοφόρους… 

Ηθικοί δεν είναι (αυτοί, οι «πολλοί»), ούτε υπήρξαν ποτέ… ούτε θα γίνουν ποτέ… 

Υ.Γ. 1: Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι η ΧΟΥΝΤΑ, έγινε για να σωθεί το ελληνικό κράτος…και ο ελληνικός λαός, από την κομμουνιστική απειλή! 
Υ.Γ. 2: Ιστορία δεν γνωρίζουν (αυτοί οι «πολλοί»), αφού στρατό δεν πήγαν για να μάθουν (αυτοί οι «πολλοί» μας το είπαν, ότι στο στρατό μαθαίνεις ιστορία) και την περίοδο της ΧΟΥΝΤΑΣ διάβαζαν (όχι Ιστορία, μάλλον καμία αθλητική εφημερίδα διάβαζαν) μαζί με τον αρχιεπίσκοπο. 
Υ.Γ. 3: Είχαν το θράσος να καταθέσουν και στεφάνι στο μνημείο του Μ. Μυρογιάννη…