«Ανοιχτά ερωτήματα»

του Νίκου Κ. Δραγανίδη

Τελικά η Ελλάδα ήρθε σε συμφωνία με την τρόικα για επέκταση της οικονομικής βοήθειας που είχε εξασφαλίσει για τρία έτη (€110 δις), δεσμευόμενη να συνεχίσει την αναδιάρθρωση της οικονομικής – κοινωνικής δομής της χώρας, μιας και οι δείκτες απέδειξαν ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξεις σε τρία έτη όσα δεν άλλαξες σε εκατόν τρία…

Αυτή είναι μια υπόθεση που όλα δείχνουν πως αργά ή γρήγορα θα αποτελεί είδηση και θα δημοσιευθεί σε εγχώριο κ διεθνή τύπο και θα αφορά τη χώρα μας. Οι αγορές βέβαια όντας αποτελεσματικές (;) στην ισχυρή τους μορφή, θα έχουν προεξοφλήσει (σε ένα βαθμό) αυτήν την είδηση, έως ότου δημοσιευθεί. Βέβαια, τα σχόλια που θα ακολουθήσουν εντός και εκτός των τειχών θα είναι πολλά και –φαντάζομαι- κυρίως θα αφορούν την αδυναμία δανεισμού που θα εξακολουθεί να παρουσιάζει η χώρα μας καθώς επίσης και την αναποτελεσματική, σε ένα βαθμό, υλοποίηση του τριετούς προγράμματος σταθερότητας. Από την άλλη, αυτή η είδηση θα είναι ένα πολύ καλό νέο για τους δανειστές της χώρας μας, αφού θα εξασφαλίζεται η κάλυψη των υποχρεώσεων μας σε μεσοπρόθεσμο διάστημα.

Με αυτόν τον τρόπο θα αποφευχθεί η πολυσυζητημένη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, κάτι που, αν λάμβανε χώρα την παρούσα περίοδο, μόνο κακό θα μπορούσε να κάνει στην εύθραυστη οικονομική κατάσταση τόσο εντός της ευρωζώνης όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ισορροπία της παγκόσμιας οικονομίας εν μέσω ενός πρωτοφανούς συναλλαγματικού πολέμου, της άσκησης διαφορετικών πολιτικών από τις κεντρικές τράπεζες Ευρώπης και Αμερικής και το φόβο οι τράπεζες της Ιρλανδίας να παίξουν το ρόλο της Lehman Brothers μοιάζει με ακροβάτη που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Αυτή η κατάσταση επικρατεί μόλις δύο ημέρες πριν τη σύνοδο των G20 στη Σεούλ, μία σύνοδο με πολλές προσδοκίες αλλά -πολύ φοβάμαι- με λίγα ουσιαστικά αποτελέσματα.

Η σύσκεψη αυτή όμως θα έχει και μία γεύση από Ελλάδα (πολύ έντονη θα έλεγα), διότι η καγκελάριος Μέρκελ θα θέσει ως ζήτημα τον περιορισμό του προστατευτισμού που τείνει να δημιουργηθεί και αφορά τις χώρες που επαναλαμβανόμενα ξεπερνούν τα όρια ελλείμματος και χρέους, σε σύγκριση με το ΑΕΠ που έχει θέσει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΣΣΑ). Είναι πολύ νωπή η ήττα που υπέστη ο Γαλλο-Γερμανικός άξονας στην προσπάθεια αφαίρεσης της ψήφου από τα μη συνεπή κράτη, οπότε αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η τοποθέτηση του και σε επίπεδο G20.

 Είναι όμως τα κριτήρια συνέπειας που προκύπτουν από το ΣΣΑ τα ενδεδειγμένα, από τη στιγμή που η πλειοψηφία των κρατών μελών της ευρωζώνης αδυνατούν να τα τηρήσουν; Έπρεπε η αποπληρωμή των €110 δις να έχει τόσο μικρή διάρκεια; Πώς θα καταφέρει η Ελλάδα λαμβάνοντας μέτρα που επιβραδύνουν την οικονομία να ελαττώσει το έλλειμμα  και να το διατηρήσει στα επίπεδα που πρέπει για να κερδίσει ξανά την αξιοπιστία της στις αγορές; Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή κατέχει τη Νο1 θέση της αμφισβήτησης στις αγορές. Αν  κάποια άλλη από τις PIΙGS (Portugal, Italy, Ireland, Greece, Spain) κλέψει αυτή τη “δόξα”, o νεοσύστατος μηχανισμός διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι ικανός να αποτρέψει ένα φαινόμενο “domino effect” με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της Ευρωζώνης;