Τα δύο μαθήματα των Δημοτικών εκλογών

του Θοδωρή Γεωργακόπουλου

Ποιο ρόλο παίζουν οι γριές; Γιατί είναι το εκλογικό σύστημα ανάποδα; Όλη η αλήθεια.

 Κάθε φορά που έχουμε εκλογές γίνεται ξεκάθαρα προφανές το ποιος φταίει για την πτώχευση και τη γενική κατάρρευση της χώρας. Ο Νικήτας Κακλαμάνης πιθανότατα θα περάσει four more years στην πλατεία Κοτζιά για να συνεχίσει το έργο του (με νέα, εκλεκτή παρέα), την ώρα που στην άλλη άκρη της χώρας ο Παναγιώτης Ψωμιάδης εξαπλώνει το βαρύ πολιτικό του εκτόπισμα σε παραδίπλα νομούς, σαν την πανούκλα. Ο ελληνικός λαός τα έκανε αυτά, κανένας άλλος. Δεν ήρθαν εξωγήινοι να ψηφίσουν πολιτικούς που θα αποδειχθούν άχρηστοι και/ή διεφθαρμένοι αύριο. Αυτοί οι πολιτικοί Έλληνες είναι, γείτονες και ξαδέρφια (κάτι που σε τούτες τις εκλογές, όπου κάθε ελληνική οικογένεια έχει κι έναν υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο, γίνεται ακόμα πιο προφανές), σαρξ εκ σαρκός του λαού που τους ψηφίζει. Το πώς είναι οι πόλεις και πώς είναι η χώρα είναι άμεσο αποτέλεσμα του πώς και ποιους ψηφίζεις. Κάθε φορά που έχουμε εκλογές, αυτή η αλήθεια υπογραμμίζεται εκ νέου. Άλλο που όλοι εξακολουθούν να κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν.

Πέραν αυτού του προφανούς, δύο είναι τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τις εκλογές: Οι γριές και το ότι το εκλογικό μας σύστημα είναι ανάποδα. Εξηγώ:

1. Οι Γριές Μας Κυβερνάνε

 Αν θέλεις να πιάσεις τον παλμό τις κοινωνίας και να καταλάβεις ποιοι είμαστε εμείς οι Έλληνες, μην κοιτάς στο γραφείο που δουλεύεις, στη σχολή που φοιτάς ή στο Twitter που γράφεις σχόλια. Δεν είναι αντιπροσωπευτικές δεξαμενές αυτές. Μην κοιτάς στα μέρη που συχνάζεις ή ακόμα και στις καφετέριες που σνομπάρεις. Δεν θα βρεις αντιπροσωπευτικό δείγμα εκεί. Αν θες να δεις ποια είναι η Ελλάδα, πήγαινε να στηθείς δυο τρεις ώρες έξω από ένα εκλογικό κέντρο, Κυριακή των εκλογών. Σε δυο μέρη μαζεύεται στ' αλήθεια όλη η Ελλάδα, στα εκλογικά κέντρα και στην εκκλησία την Ανάσταση, αλλά στη δεύτερη περίπτωση είναι νύχτα και δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα, ενώ χτες μπορούσες. Κι αν το έκανες, θα έβλεπες τις γριές.

 Το ποιος ψηφίζει (τον Ψωμιάδη, ας πούμε) είναι μια αφελής απορία του κάθε χίψτερ και του κάθε ατενίστα που δεν συνειδητοποιεί την ακριβή σύνθεση του εκλογικού σώματος και νομίζει ότι όλοι οι άνθρωποι εκεί έξω είναι ευαίσθητοι και ενημερωμένοι πολίτες που ακούνε Arcade Fire και βρίζουν τον Λαζόπουλο — αν όχι όλοι, έστω οι περισσότεροι. Όχι. Οι γριές ψηφίζουν.  Έχεις προσπαθήσει να κάνεις πολιτική συζήτηση με γριά; Ακριβώς — μεγαλύτερο νόημα θα βγάλεις συζητώντας με το πορτατίφ. Τις αγαπάμε τις γριές, βεβαίως, είναι σαν μπιμπελό, οι γιαγιάδες μας, που μαγειρεύουνε καλά (τα δυο-τρια φαγητά που ξέρουν) και τις αγαπάμε, αν και δεν έχουμε απολύτως κανένα κοινό μαζί τους, είναι σαν από άλλον πλανήτη, σαν τον Άι Βασίλη. Αυτές ψηφίζουν, και μαζί τους οι (πολύ λιγότεροι) γέροι, και ψηφίζουνε το ίδιο κόμμα από τη δεκαετία του '50 ή με κριτήρια εντελώς κουφά κι αδιανόητα. Και είναι ένα συγκλονιστικό κομμάτι του πληθυσμού, όπως θα διαπίστωνες αν στεκόσουν δίπλα στην πόρτα ενός εκλογικού τμήματος χτες. Βάλε μαζί και τα κομματόσκυλα και τους βολεμένους και τους (απλά) ηλίθιους και τους αφελείς και το συμπέρασμα να το, μπροστά στα μάτια σου:

 Οι υπόλοιποι, οι υποτίθεται υποψιασμένοι και μορφωμένοι που ξέρουνε το Twitter και δεν μπορούν να καταλάβουν ποιος βλέπει τον Λαζόπουλο, είναι μια μειοψηφία μικροσκοπική, απειροελάχιστη, στατιστικά (και άρα και ουσιαστικά) ασήμαντη.

2. Το εκλογικό σύστημα είναι ανάποδα

 Το μείζον θέμα συζήτησης στο Twitter τώρα που τα γράφω αυτά είναι το αν η αποχή από τις εκλογές είναι στάση ευθύνης ή το ακριβώς αντίθετο. Λένε, δηλαδή, ότι επειδή πάρα πολύς κόσμος δεν πάει να ψηφίσει, βγαίνουνε οι Ψωμιάδηδες και οι ακροδεξιοί δημοτικοί σύμβουλοι.  Από την άλλη, οι άλλοι λένε ότι δεν ψηφίζουν κανένα, γιατί κανένας δεν τους εκφράζει και είναι δικαίωμά τους.

 Βεβαίως, είναι μια συζήτηση κενή νοήματος: Το υπουργείο Εσωτερικών έβγαλε μια χαρά ασφαλές στατιστικό αποτέλεσμα καταμετρώντας το 10% των ψήφων, δηλαδή με θεωρητική αποχή 90%, κανένα πρόβλημα. Η τοποθέτηση των μεν στηρίζεται στην εντελώς αυθαίρετη και σχεδόν σίγουρα λανθασμένη υπόθεση ότι το 40% των πολιτών που δεν ψήφισε χτες είναι από κάποια αφηρημένη άποψη διαφορετικό από το 60% που ψήφισε. Είναι αλήθεια, βέβαια, το ότι όσο περισσότεροι Έλληνες ψηφίζουν τόσο πιο αξιόπιστο το αποτέλεσμα, αλλά από αυτό ως το να λες ότι αν ψήφιζαν περισσότεροι θα έβγαινε ο (μακάρης) Μπουτάρης, ο Καμίνης, μη σου πω κι ο Αμυράς, είναι ένα άλμα λογικής.

 Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να γράψω είναι πως η αποπροσανατολισμένη οργή όλων θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματική αν ήταν προσανατολισμένη. Δηλαδή: Εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας λαός με πολλά προβλήματα και κόμπλεξ στάζουμε χολή και δηλητήριο κατά πάντων, και έχουμε την γκρίνια εύκολη και το μένος εύκαιρο ανά πάσα στιγμή. Μπορεί να μην ξέρουμε ποιον θέλουμε να ψηφίσουμε, επειδή κανένα δεν γουστάρουμε και δεν μπορούμε κανέναν πέραν του εαυτού μας να δούμε θετικά, αλλά ξέρουμε πάρα πολύ καλά ποιον μισούμε, γιατί και πόσο, και δεν διστάζουμε καθόλου να το εκφράσουμε.

 Οπότε: Προτείνω στο εξής η ψήφος των Ελλήνων στις εκλογές να είναι αρνητική.

Να μη βάζεις στο φακελάκι αυτόν που θες να βγει — να βάζεις αυτόν που δε θες να βγει ούτε με σφαίρες, αυτόν που μισείς περισσότερο. Να μη βάζεις σταυρό σ' αυτόν που θες να εκλεγεί — να σταυρώνεις αυτόν που θες να ΠΕΘΑΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΟΝΟ.

 Μ' αυτό τον τρόπο θα μπορούσαμε να εκλέξουμε αυτούς που μισεί ο λαός λιγότερο (και άρα είναι αντικειμενικά οι καλύτεροι, καθώς οι Έλληνες έχουν πολύ πιο ξεκάθαρο ως συναίσθημα μέσα τους το μίσος), και ταυτόχρονα να καταπολεμήσουμε την αποχή. Γιατί σκέψου: Πόσο πιο εύκολα θα σηκωνόσουν απ' το κρεβάτι χτες, πόσο πιο ορεξάτος θα πήγαινες στο εκλογικό κέντρο, αν ήξερες ότι δεν πας για να ψηφίσεις, αλλά για να μαυρίσεις;

Think about it.